na prośbę.

Dlaczego mam mieć jakiekolwiek wyrzuty sumienia? Czy ktokolwiek czuł choć cień skruchy po tym jak zranił mnie? Czy interesowało go jak mocne są skurcze ściskające moje ciało w przypływie niewyobrażalnego żalu? Czy ktoś pomyślał, że cierpienie psychiczne było tak silne, że zaczynało sprawiać ból fizyczny? Ile upokorzeń i "ciosów" w brzuch będę musiała przejść, żeby w końcu zasłużyć na coś dobrego? Przyszedł moment kiedy to ja ranię bez mrugnięcia okiem. Wiem, że to niesprawiedliwe, ale do cholery nie potrzebuję naciąganego współczucia i opieki. NIE JESTEM BIEDNA! To przez co przeszłam przez ostatnie pół roku mogło mnie tylko umocnić a nie złamać! Załamuje mnie to jak teraz ludzie mnie traktują. Nie jestem upośledzona, niepełnosprawna ani nic w tym rodzaju... Mam swoje zdanie i uważam, że w pełni zasłużyłam na to, żeby go wysłuchać i je uszanować! Żeby szanować mnie... Bo ja na prawdę wiem czego chcę i co jest dla mnie dobre nie trzeba decydować za mnie... Czy w końcu ktoś mnie zrozumie?